Pr. Nabons-Wendé Honoré SAVADOGO, Burkina

Charles de Foucauld “heeft een weg van verandering bewandeld om zich de broer van alle mannen en vrouwen te voelen. [..] Hij heeft zijn verlangen naar de totale overgave van zijn persoon aan God, georiënteerd (omgebogen) naar de identificatie met de geringsten en de meest verlatenen in de diepte van de Afrikaanse woestijn. Fratelli tutti, 286-287

De diversiteit van de spirituele familie van Charles de Foucauld is indrukwekkend. Ze bestaat uit alle verschillende vormen van het christelijk leven: leken, actieve en contemplatieve religieuzen, geconsacreerde leken, priesters en bisschoppen. Allen slagen zij erin om een rijke en relevante inspiratie te putten uit de spirituele ervaring van broeder Charles. We vergeten daarbij vaak de niet-christenen en zij die geen sterke religieuze praktijk hebben, maar die zich eveneens geïnspireerd weten door Charles’ ervaring.

Het geheim van zo’n grenzen overstijgende spirituele diepte is op de eerste plaats de trouw aan het Evangelie. Hoe nauwer iemands leven aansluit bij het Evangelie, hoe aantrekkelijker en relevanter het is voor alle christenen. Naast deze trouw aan het Evangelie, beleefde broeder Charles alle vormen van het christelijk leven: als trouwe leek die zijn geloof verloor en weer herwon, als contemplatieve monnik en kluizenaar, als ‘vrije’ diocesane priester, maar ook als religieus op zijn eigen manier, als buitengewone missionaris. De diepte van de spirituele ervaring van Charles de Foucauld impliceert het bestaan van een gemeenschappelijke basis voor iedereen die beweert tot zijn spirituele familie te behoren. Al deze elementen (de auteur somt er zeven op – NVDV) mogen niet ontbreken in het spirituele leven van iedereen die Jezus in de voetsporen van het Foucauldiaans model wil volgen.

1. Een spiritualiteit van het hart: godsdienst wordt een liefdesavontuur

Eerst en vooral is er liefde en genade. Het hart, de zetel en het symbool van de liefde, is het embleem van broeder Charles. Het is het centrale, onderscheidende en specifieke element van zijn spiritualiteit. Sinds zijn bekering wil hij dat zijn hart als dat van Christus zou worden. Gedurende zijn heel turbulente leven heeft hij alles in het werk gesteld om ervoor te zorgen dat zijn hart transformeert en zich uitbreidt volgens de oneindige grenzen van het Heilige Hart van Jezus. Deze onverzadigbare liefde voor God en de mensen is de belangrijkste reden voor alle onverwachte veranderingen en transformaties in zijn leven. In zijn gebed houdt hij nooit op Jezus aan te roepen om diens heerschappij van liefde in deze wereld te brengen. We zijn kennen allen broeder Charles’ gebed van overgave, maar een aanroeping die heel vaak op zijn lippen kwam, was deze: “COR JESU sacratissimum, adveniat Regnum tuum!” (Heilig Hart van Jezus, moge uw Rijk komen!). Zelf zei hij graag dat het fundament van de religie en het geestelijk leven het hart en de liefde is. Wat hij schreef in de regel voor de congregatie die hij wilde stichten, is nog steeds geldig voor iedereen die hem wil volgen: “Laten we branden van liefde zoals het Hart van Jezus!… Laten we houden van alle mensen ‘gemaakt naar het beeld van God’, zoals dit Hart dat zo sterk van de mensen hield!” 1 Laten we God liefhebben, wiens opdracht wij vervullen van de mensen te houden. Alleen omwille van Hemzelf moeten wij Hem liefhebben. Laten we zo goed als we kunnen God liefhebben zoals het Hart van Jezus Hem liefheeft!» 2 Met het oog op die liefde was Charles de Foucauld ervan overtuigd dat men grenzeloos moet liefhebben zonder enige beperking. Hij drukt het zo uit: “Liefde is de perfectie; men kan alles overtreffen behalve de liefde: in de liefde kan men nooit ver genoeg gaan.» 3

2. De Eucharistie gevierd, aanbeden en beleefd

We kunnen de bevoorrechte uitdrukking van het Tweede Vaticaans Concilie aanwenden om te zeggen dat de Eucharistie ‘de bron en het hoogtepunt’ is van alle spirituele ervaring van Charles de Foucauld. De tegenwoordigheid van de Eucharistie is daarbij het fundament, de pijler en de onafwendbare noodzakelijkheid. Zo kan men stellen dat zijn leven tot een unieke doorleefde contemplatie van de eucharistie geworden is, tot een steeds dieper gaande beleving ervan.

De Eucharistie markeerde van begin tot eind alles wat hij geestelijk meemaakte: zijn bekering, zijn gebed, zijn relatie met Jezus, het turbulente traject van zijn roeping, zijn pastoraal van goedheid, zijn universele broederschap, zijn visie op missie, zijn aanwezigheid in de Sahara, alle momenten van zijn leven, zelf zijn dood…

Men kan geen discipel van broeder Charles zijn zonder een steeds toenemende liefde voor Jezus in de Eucharistie aanwezig en aanbeden. Ondanks zijn grote eucharistische toewijding bleef hij besluiten maken om nog meer van de Eucharistie te houden. Net als hij moeten ook wij voortdurend onze liefde voor de Eucharistie vernieuwen. We moeten ons zijn besluit eigen maken dat hij geformuleerd heeft tijdens een van zijn vele spirituele retraites: “Aan de voet van het heilig sacrament vertoeven zolang de wil van God, d.w.z. een zeer duidelijke plicht, mij niet dwingt om ervan af te wijken… […] “Nooit nalaten om de heilige communie te ontvangen, onder geen enkel voorwendsel”4.

3. Universele Broederschap

De zalige Charles de Foucauld vond in de Eucharistie de bron van universele broederschap. Nadat hij duidelijk heeft gezien dat ieder mens op de een of andere manier een deel is, een lid van het eucharistische lichaam van Christus, leidde hij daaruit de noodzaak af om alle mensen zonder onderscheid lief te hebben: “we moeten alle mensen liefhebben, ze vereren, respecteren, zonder onderscheid, omdat allen lid zijn van Jezus, deel van Jezus uitmaken… » 5. Gezien het feit dat de Eucharistie het sacrament is waar Gods liefde zich tot uit uiterste manifesteerde, denkt hij dat de beleving ervan ons teder, goed en vol liefde voor alle mensen moet maken. Paus Franciscus heeft ons broeder Charles aangeraden als een voorbeeld van broederschap en universele vriendschap met deze woorden: Charles de Foucauld “is een weg van bekering gegaan om zich broer van alle mensen te voelen. [..] Hij heeft zijn verlangen naar de totale overgave van zijn persoon aan God, georiënteerd naar de identificatie met de geringsten en de verlatenen, in de diepte van de Afrikaanse woestijn. Fratelli tutti, 286-287. Het is een onvermijdelijke uitdaging voor elke discipel van broeder Charles om deze transformatie universele broeder te worden, tot de zijne te maken; tot iemand die onvermoeibaar streeft naar een liefde zonder grenzen, teneinde een universele broeder van alle mannen en vrouwen te worden.

4. De liefde voor de armsten

Voor broeder Charles moet de aanbidding en de tederheid die we hebben voor het Lichaam van Christus in de viering en de aanbidding van de Heilige Eucharistie, leiden tot dezelfde eerbied en tederheid voor de armen. Hij had de intuïtie dat elke keer als we zeggen “dit is mijn lichaam, dit is mijn bloed,” het dezélfde Heer is die in de gelijkenis van het Laatste Oordeel benadrukt: “Wat je aan de minsten van de mijnen deed, dat deed je aan Mij.” Als tijdens zijn langdurende uitstelling van het Heilig Sacrament in Béni Abbès, iemand aan zijn deur kwam kloppen, verliet hij het Tabernakel om de persoon te gaan ontmoeten die hem kwam bezoeken. Het is dezelfde Christus die hij ontmoette in het Heiig Sacrament als in de arme die hem kwam opzoeken. Om bij de armsten nabij te kunnen blijven, om de meest afgelegen zielen te kunnen bereiken, heeft hij enorme offers gebracht: de eenzaamheid, de armoede, de onzekerheid, de onmogelijkheid om de eucharistie te kunnen celebreren…

5. Soberheid in het leven : boetedoening, nederigheid, armoede, delen

Om Jezus te imiteren die door zijn incarnatie en het kruisoffer wou afdalen op zoek naar de laatste plaats, heeft Charles de Foucauld een leven van vernedering en intense versterving geleid. Hoewel hij soms in zijn leven gedwongen werd zijn verstervingen te verzachten, bleef broeder Charles zijn hele leven lang een grote asceet. Boetedoening en verstervingen zijn niet langer altijd vereist in onze geestelijke praktijken en in onze consumptieve wereld, maar de figuur van broeder Charles herinnert ons voortdurend aan Jezus’ uitnodiging om hem te volgen in zijn afdaling in onze menselijkheid en zijn kruisoffer. Hoe kan men aanspraak maken op zijn spirituele school zonder een bepaalde dosis boetedoening of op zijn minst soberheid? We hebben zo hard behoefte aan soberheid om tegen de stroom van het consumentisme in te roeien dat zo sterk de schoonheid van onze wereld verminkt en dreigt onze moeder aarde te vernietigen. Een spiritualiteit van boetedoening en soberheid is een waar tegengif voor elk buitensporig en beledigend gebruik van de goederen die de goddelijke Voorzienigheid ons ter beschikking stelt.

6. Het contempleren van de schoonheid van God in de natuur

We hebben hierboven gezegd dat het leven van Charles zich ontvouwde als een voortdurende contemplatie van Jezus’ aanwezigheid in de Eucharistie en de Heilige Schrift. Elke dag besteedde Charles vele uren om God te overdenken, om met liefde en tederheid naar hem te kijken in gebed. Hij was een persoon die altijd verliefd was op de pracht en schoonheid van Gods oneindige liefde. Ondanks dit intense leven van contemplatie (van God) was Charles niet onverschillig voor de natuur. Hij wist er de pracht van de goddelijke schoonheid in te vinden. Hij heeft dit gevoel van schoonheid in de schepping gedurende zijn hele leven bewaard. Hij zei: “Laten we de pracht van de natuur bewonderen, alles is zo mooi en zo goed, want het is het werk van God. Die pracht leidt ons tot het bewonderen en de lof voor de auteur ervan. Als de natuur, de mens, de deugd, als de ziel al zo mooi is, hoe mooi moet dan niet Diegene zijn wier schoonheid zich nog maar als een bleke reflectie van hem daarin weerspiegelt!”

(Meditatie op Psalmen, p. 66 of: Ch. d. Foucauld, Encounters – thema’s, Nouvelle Cité, 2016. Hoofdstuk: Schoonheid)

7. Een bestendige missionaire ijver

Het geestelijke leven van broeder Charles werd gekenmerkt door een niet aflatende missionaire ijver. Van zodra hij ontdekte dat zijn roeping erin bestond om een missionaris te zijn van het eucharistische gastmaal voor de armsten, de meest verwijderden en hongerigen – vandaag zouden we spreken van de meest “periferischen” – heeft hij nooit opgehouden te bidden en werken voor de missie. Om het Evangelie te laten kennen en verkondigen, zei hij bereid te zijn alles op te offeren om “naar het uiteinde van de wereld te gaan en tot de laatste dag te willen leven”…». 6 Welke vorm onze staat van leven ook aanneemt, kunnen wij broeder Charles wel op authentieke wijze volgen zonder te verlangen dat het Evangelie en de Eucharistie tot het einde van de wereld bekend en geliefd zijn?

Om te besluiten zoals we begonnen zijn, laten we herbevestigen dat we met Charles de Foucauld te maken hebben met een bijna onuitputtelijke spiritualiteit, juist vanwege de directe connectie ervan met het Evangelie. We hebben slechts enkele van de fundamentele elementen van zijn spirituele ervaring geschetst. Het is aan elk individu om na te gaan welke de plaats en de omvang is van deze centrale en fundamentele elementen in het eigen persoonlijk spiritueel leven. Hun aanwezigheid en de verdieping ervan kunnen een indicatie zijn van de authenticiteit van onze trouw aan broeder Charles’ spirituele ervaring.

Ouahigouya (Burkina Faso), december 2020.
Pr. Savadogo Nabons-Wendé Honoré

PDF: Tekst 3 ned. Fundamenten spiritualiteit Ch de F_

Onze verontschuldigingen, dit bericht is alleen beschikbaar in Español.

Onze verontschuldigingen, dit bericht is alleen beschikbaar in Español.

Onze verontschuldigingen, dit bericht is alleen beschikbaar in Español.

DE BELANGRIJKSTE BIOGRAFISCHE KENMERKEN VAN CHARLES DE FOUCAULD

Ab. Nabons-Wendé Honoré SAVADOGO, Burkina

Een wees omringd door genegenheid

Graaf Charles-Eugène de Foucauld werd geboren in Straatsburg op 15 september 1858 als zoon van François Édouard, adjunct-inspecteur van Waters en Bossen, en Elisabeth Marie Beaudet de Morlet. Hij had slechts één zusje, Marie, geboren op 13 augustus 1861.

Charles’ kindsheid werd gekenmerkt door rouw. In 1864, op 6-jarige leeftijd, verloor hij zijn moeder als gevolg van een miskraam, op 13 maart zijn vader op 9 augustus en zijn grootmoeder van vaders kant in oktober. Charles en zijn zus werden opgevoed door hun grootvader, kolonel de Morlet, die hun kindsheid met warme genegenheid omringde. Hun kindsheid werd ook gekenmerkt door de genegenheid van de familie van zijn tante van vaders kant, de Moitessiers. Charles smeedde vooral een solide en diepe vriendschap met zijn nicht Marie Moitessier, die een doorslaggevende rol zou spelen in zijn menselijke en spirituele groei. Zijn grootvader verzekerde hem van een goede christelijke opvoeding. Hij deed zijn eerste communie en zijn vormsel op 27 april 1872.

Het verlies van zijn geloof en het terugvinden ervan

Charles werd toegelaten tot het Lyceum van Nancy in 1872 en de Militaire School van Saint-Cyr in 1876 en verloor gedurende ongeveer 12 jaar zijn geloof. Deze fase van zijn leven werd gekenmerkt door excessen en afwijkingen in zijn gedrag. De dood van zijn grootvader op 3 februari 1878 verslechterde zijn situatie. Charles zonk toen weg in luiheid, traagheid, verveling, gebrek aan discipline, middelmatigheid, buitensporige feesten en gekke financiële uitgaven. Hij raakte zelfs gehecht aan een vrouw, Marie C, en maakte haar tot zijn concubine.

Omdat hij een slecht gedisciplineerde maar moedige soldaat was, verveelde Charles zich en verliet hij uiteindelijk het leger in 1882 om zich te wijden aan het verkennen van Marokko. De glans van het succes bracht hem terug in de achting en bewondering van zijn familie en van de samenleving. Hij wordt nu gedreven door een morele en religieuze zoektocht. De genegenheid en het geloof van zijn familie ondersteunden hem in zijn steeds intensere religieuze zoektocht: “Mijn God, als je bestaat, laat me je dan kennen!”. Hij ontmoet abbé Huvélin in de Sint-Augustinus-kerk in Parijs om over religie te praten, maar deze nodigt hem uit om te communiceren en te biechten. Charles de Foucauld bekeerde zich aldus eind oktober 1986 en zijn relatie met God zal geleidelijk vol liefde, tederheid en totale overgave aan God worden.

Een trappist en een onbuigzame navolger van Jezus van Nazareth

In 1890, amper drie jaar na zijn bekering, sloot hij zich aan bij de trappisten in de Notre-Dame des Neiges en vervolgens in de Notre-Dame du Sacré-Coeur in Akbès (Syrië). Maar zeer ontevreden over het feit dat hij de extreme armoede van Jezus in Nazareth niet kon vinden bij de trappisten en sterk verlangend een communiteit te stichten om dit ideaal ten volle te beleven, verliet hij het leven van de trappisten in januari 1897. Onder de waarschuwende leiding van zijn geestelijke begeleider, abbé Henri Huvelin, ging hij naar het Heilige Land en werd hij tuinman bij de Arme Clara-nonnen in Nazareth om het verborgen leven van de arme Jezus te imiteren, gedepouilleerd van alles, op zoek naar de laatste plaats.

De ontdekking van zijn priesterlijke en missionaire roeping

Bijna drie jaar lang beoefende Charles de Foucauld dagelijks veel uren eucharistische aanbidding, meditatie over het Heilig Evangelie en theologische lectuur. Er vinden dan zeer belangrijke veranderingen plaats in de perceptie van zijn roeping en van het sacrament van de eucharistie. Hij beseft dat er niets God meer verheerlijkt hier op aarde dan de aanwezigheid en het offer van de heilige eucharistie. Hij is er ook van overtuigd dat een mens Jezus nooit perfecter kan imiteren dan wanneer hij zijn offer aanbiedt of de sacramenten toedient. Charles keerde terug naar Notre-Dame des Neiges om zich voor te bereiden op het priesterschap. De retraites voor de diaken- en priesterwijding brachten hem de overtuiging bij dat de eucharistie een banket is dat bij de allerarmsten moet gebracht worden. Het vereist een universele broederschap met alle mensen, in het bijzonder met degenen die het verst af wonen. Vanaf dat moment wil hij zijn roeping om Jezus in Nazareth na te volgen niet langer in het Heilige Land beleven, maar te midden van de meest verwaarloosde schapen, die van Marokko.

De evangelische ontginning van de Sahara door vriendschap en vriendelijkheid

Diocesane priester gewijd op 9 juni 1901 aan het grootseminarie van Viviers, wilde hij naar Marokko gaan en vestigde zich daarvoor in Beni-Abbès, op het kruispunt aan de grens tussen Algerije en Marokko. Broeder Charles leefde in de Sahara een evangelische ontginning door vriendschap en vriendelijkheid. In Beni-Abbès begon hij met het leiden van een intens contemplatief leven in een grote broederlijke beschikbaarheid voor iedereen die zich in zijn Fraterniteit presenteerde: de karavanen, de soldaten en officieren, de eenvoudige reizigers, de slaven en vooral de armsten en meest behoeftigen.

Om de evangelisatie van de Toearegs te beginnen, nam hij deel aan pastorale reizen op het ritme van militaire missies. Zo wilde hij het vertrouwen van de bevolking winnen en vriendschap met hen aangaan. Hij vestigde zich later tussen de Toearegs in Tamanrasset in mei 1905 vanwaar hij pastorale reizen maakte. Hij incarneerde zich in hun cultuur door hun taal en cultuur te leren en door het Heilige Evangelie en enkele passages uit het Oude Testament in het Toeareg te vertalen. Charles verrichtte ook belangrijk taalkundig werk, waaronder de realisatie van een elementaire grammatica en twee lexicons: Toeareg-Frans, Frans-Toeareg. Ondanks veel moeilijkheden verzaakte Charles niet aan zijn aanwezigheid onder de Toearegs, die hij in deze termen samenvatte:

Vooreerst Jezus, Jezus in het Allerheiligste Sacrament in hun midden brengen, Jezus die elke dag neerdaalt in het Heilig Offer; verder ook het gebed in hun midden plaatsen, het gebed van de Kerk, hoe ellendig degene ook is die het uitspreekt … ; verder komt het er ook op aan om deze onwetende mensen te laten zien dat christenen niet zijn wat zij veronderstellen, dat we geloven, liefhebben en hopen; tenslotte gaat het erom om het vertrouwen van de zielen te winnen, in vriendschap, hen vertrouwelijk nabij te zijn (apprivoiser), zo mogelijk hen tot vrienden te maken; zodat anderen na deze eerste benadering nog meer goed kunnen doen voor deze arme mensen.1

Het was onder de Toearegs dat Charles de Foucauld op vrijdag 1 december 1916 stierf, vermoord door senousieten die zijn woning kwamen plunderen en hem gijzelden. Hij werd zalig verklaard door paus Benedictus XVI op 13 november 2005 en heilig verklaard door paus Franciscus op xxxxxx 2021.

DE ACTUALITEIT VAN CHARLES DE FOUCAULDS GEESTELIJKE ERVARING

Een veelvoud aan “volgelingen”

Na 15 jaar pastoraal werk in de Sahara, maakte Charles de Foucauld nauwelijks bekeerlingen. Zijn vurig verlangen om een ​​religieuze gemeenschap te stichten die de volmaakte navolging van Jezus van Nazareth zou naleven, had geen succes. Ondanks deze schijnbare mislukking werden het leven en de dood van broeder Charles door de Heer zelf vruchtbaar gemaakt. Zo komt het dat veel discipelen van Christus geïnspireerd zijn door Foucaulds spirituele ervaring, gebaseerd op het vieren, het aanbidden en het doorleven van de eucharistie, op de universele broederschap, op het dagelijks luisteren naar en bemediteren van het evangelie, op de totale vertrouwvolle overgave aan de wil van de Vader, op het vurig verlangen om Christus naar de armsten en de verst verwijderde mensen te brengen.

Transformatie door middel van de eucharistie

De spirituele ervaring van Charles de Foucauld is als een licht dat de Heer vandaag aan zijn kerk aanbiedt om haar vooruitgang te verlichten. De intense eucharistische devotie die hij ons voorhoudt, is een effectief middel om onze eucharistische vieringen en aanbiddingen te beleven in het licht van de frisheid van de conciliaire hervorming van Vaticanum II. In de school van broeder Charles kan men niet deelnemen aan de eucharistie zonder een diepe verbondenheid met Christus te beleven die ons opent voor alle mensen, in het bijzonder voor de armsten en de meest verwijderden. Zijn model van eucharistische aanbidding nodigt ons uit om naar het Woord van God te luisteren teneinde omvormd te worden door het imiteren van Jezus’ deugden.

Een model van evangelisatie in een situatie van secularisatie en religieus fundamentalisme

De relevantie van broeder Charles komt ook tot uiting in zijn model van evangelisatie. Temidden van een sterke moslimwereld waar hij niet openlijk kon uitnodigen in Jezus te geloven, wilde Charles de Foucauld zijn Meester verkondigen door vriendelijkheid en vriendschap te beleven met iedereen die hij ontmoette. Is het niet deze broederlijke, vriendelijke en tedere aanwezigheid die we nodig hebben om van Jezus te getuigen in onze steeds meer geseculariseerde wereld?

Broeder Charles zag zijn moslimbroeders radicaliseren: “Het is de islamisering van Hoggar, […] … Het is een zeer ernstig feit […] , als over een paar jaar de Tuatiaanse mosliminvloed het overneemt, zal er een diepe en blijvende vijandigheid komen… ”². De houding van broeder Charles ten opzichte van religieus fundamentalisme die tegenwoordig zo wijdverbreid is, is voor ons relevanter en inspirerender dan ooit. Of we nu in dialoog zijn of in vriendschap met moslims, of we nu het slachtoffer zijn van fundamentalisme, we hebben nood aan vriendschap, dialoog en heldere kennis van de andere om hem te ‘begrijpen’, nood aan vriendelijkheid en tederheid om de eenheid des harten te bevorderen.

De relevantie van broeder Charles komt ook tot uiting in zijn model van evangelisatie. Temidden van een sterke moslimwereld waar hij niet openlijk kon uitnodigen om in Jezus te geloven, wilde Charles de Foucauld zijn Meester verkondigen door vriendelijkheid en vriendschap te beleven met iedereen die hij ontmoette. Is het niet deze broederlijke, vriendelijke en tedere aanwezigheid die we nodig hebben om van Jezus te getuigen in onze steeds meer geseculariseerde wereld?

Patroonheilige van de periferieën en van de universele broederschap

Het leergezag van paus Franciscus nodigt ons uit om naar de existentiële periferieën van de mensen te gaan om ze allemaal – vooral de meest afgelegen en uitgeslotenen – tot onze broeders en zusters te maken. In broeder Charles vinden we de specialist, de patroonheilige van de ‘periferieën’ en van de universele broederschap. Dit is wat hij beleefde en leerde: “we moeten alle mensen even sterk liefhebben, rijk en arm, gelukkig en ongelukkig, gezond en ziek, goed en slecht, omdat ze allemaal leden zijn van het mystieke lichaam van Jezus (nabije of verre materie), en daarom leden van Jezus, een deel van hem, dat wil zeggen oneindig eerbiedwaardig, beminnelijk en heilig ”³.

Een hemelse vriend die begeleidt en uitdaagt

Charles de Foucauld is vandaag vooral relevant omdat zijn aanwezigheid bij God in de immense menigte heiligen, de vervulling is van de universele broederschap die hij zocht. Zijn deelname aan de heerlijkheid en het voorspreken van Christus, brengt hem aldus dagelijks aanwezig en actief in het leven bij ons en in dat van de kerk. Ieder van ons kan zich afvragen: welke vruchten heeft de vriendschap met broeder Charles in mijn leven gedragen? Zijn er aspecten van mijn leven waarin broeder Charles ons uitdaagt te veranderen?

Heilige Charles, bid voor ons!

Heilige Charles de Foucauld, bid voor ons, help ons om ons volledig aan de Vader over te geven, “zonder voorbehoud, met een oneindig vertrouwen”, want hij is onze Vader en jij, jij bent onze vriend. Heilige Charles de Foucauld, bid voor ons!

PDF: Text 2, NEER, Biografie

Onze verontschuldigingen, dit bericht is alleen beschikbaar in Português.